همه ما می دانیم که او روزی خواهد آمد و این قافله سرگردان بشری را به ثبات و آرامش خواهد رساند و همه ما نیز شنیده ایم که این حضور بسیار نزدیک است و رایحه ظهور از تمام جهان به مشام می رسد؛ اما

آیا به راستی، خود را برای این رویارویی عظیم آماده کرده ایم؟

آیا امروز و هم اینک، خود را برای سربازی و یاری امام زمان خویش آماده می دانیم؟

آیا چشمان گنهکار ما را این شایستگی هست که تصویر مبارک امام زمان (ع) در آن نقش ببندد؟
آیا زبانی که به دروغ و غیبت و تهمت آلوده است درخور هم کلامی با آن انسان کامل هست؟

آیا پاهایی که در راه آزار خلق خدا گام برمیدارد می تواند زانو به زانوی خلیفه اعظم الهی بنشیند؟

آیا خوب بودن و درست زیستن آنقدر سخت است که حتی به بهای آزردن دل امام زمان (ع) از آن گریزانیم؟

آیا زمان آن نرسیده که به این همه ندای «شیعیان! آماده باشید» امام عصر خویش پاسخ مثبت بدهیم؟

آیا حکایت ما و امام مهدی (ع) همان حکایت مسلمانان و امام حسین (ع) نیست؟

آیا روایت ما تکرار روایت تلخ کوفیان نخواهد بود و آیندگان از ما به ناجوانمردی یاد نخواهند کرد؟

   

آیا به راستی ما یک مسلمان و شیعه ی علی و فاطمه ایم؟

  

برادر و خواهر گرانقدرم! اگر امروز به حال و روز غریبانه حجه ابن الحسن (ع) زار زار بگرییم رواست ...

باید دمی بیندیشیم ...

باید دمی بیندیشم و به خود آییم ...